Over hoe het voelt om tussen werelden in te hangen

Soms denk ik dat het moeilijkste in een mensenleven niet het veranderen zelf is.
Maar het niet meer zijn wie je was – terwijl je nog niet weet wie je aan het worden bent.

Die fase.
Daar wil ik iets over delen. Mijn eigen reis.

Het oude viel stil

Het begon met iets wat ik nu het ‘innerlijk vuur’ noem.
Een zuiverend proces, van binnenuit.
Zonder plan, zonder aanleiding. Maar onvermijdelijk.

Oude rollen, overtuigingen en zekerheden: ze losten langzaam maar definitief op.
Ik wist diep van binnen: dit werkt niet meer.
Maar het spannende: ik wist ook nog niet wat er dan wel werkte.

Mijn agenda werd leger.
Opdrachten liepen af.
Inkomsten droogden op.
En de stilte die ontstond, was geen fijne, ontspannen stilte.
Het was een stilte vol echo’s van twijfel, angst en ongemak.

De liminale fase

Achteraf weet ik dat ik mij bevond me in een liminale fase.
Een tussenruimte, tussen het bekende en het onbekende.
Tussen controle en overgave.
Er was geen kaart, geen richting en geen houvast.

Wat ik wel voelde:

• mijn lijf dat signalen begon te geven
• mijn gedachten die alle kanten op gingen
• mijn zenuwstelsel dat moe werd van zoeken

Ik voelde me als een brug in de mist. Niet wetend of er iemand overheen zou komen. Niet zeker of ik zelf aan de overkant zou raken.

En toch… Ik moest blijven staan.

Het verlies van identiteit

Wat deze fase zo pijnlijk maakt, is niet alleen de onzekerheid.
Het is het verlies van identiteit.

Wie ben ik nog als ik niet meer weet wat ik doe? Als ik geen coach ben die oplost, begeleidt, analyseert? Als ik geen plannen maak, geen controle heb, geen antwoorden bied?
Ik merkte dat ik mezelf opnieuw moest leren kennen. Zonder de franje. Zonder het verhaal. Zonder de prestaties.

Alleen. In het niets.

Het lichaam als spiegel

Mijn lichaam werd mijn grootste leermeester. Het liet me zien wat ik te lang had genegeerd.

• Mijn onderbeen jeukte: de plek waar ik mijn ‘moeten zorgen’ mocht loslaten.
• Mijn rug trok krom: oude lasten uit mijn familiegeschiedenis die ik niet meer hoefde te dragen.
• Mijn tong kreeg een bultje: mijn waarheid die te lang was ingeslikt.
• Mijn keel werd rauw: ik was bang geworden om mijn stem te laten horen.

Pas toen ik voelde, kon ik weten. En toen ik toeliet, begon er iets te helen.

De mist maakt zacht

Wat ik nu weet, maar toen niet kon zien: de mist was nodig.
Niet om mij te straffen. Maar om mij te vertragen.

Want in die vertraging leerde ik dat ik niet hoefde te worden. Dat ik al genoeg was.
Niet als helper. Maar als aanwezige. Niet als gids die voorloopt, maar als bedding waarin de ander zichzelf terugvindt.

De mist maakte mij zachter. Echter. En uiteindelijk: vrijer.

En toen kwam het moment: ik ben de oversteek

Op een dag voelde ik het van top tot teen:

Ik hoef niet langer de brug te zijn. Ik bén de oversteek geworden.

Ik hoef niet te trekken. Niet te overtuigen. Niet te bewijzen.
Ik hoef alleen te leven wat ik ben. En wie klaar is om te bewegen, die vindt vanzelf de weg.

Als jij dit herkent…

Misschien ben jij daar ook. In dat niemandsland.
Waar je oude werk niet meer klopt.
Waar je rol als partner, ouder, leider, ondernemer opeens begint te schuren.
Waar je lijf signalen geeft, je hoofd geen antwoord meer weet, en je hart soms overslaat tussen hoop en paniek.

Weet dan dit:
De mist is geen straf.
Het is een overgang.
Een cocon waarbinnen je vleugels groeien – nog voor je doorhebt dat je ooit zou vliegen.

En als je denkt dat je verdwaald bent: misschien ben je precies waar je moet zijn.

Ik deel dit omdat ik weet hoe eenzaam het kan voelen. En omdat ik nu weet: we zijn nooit alleen in het niet-weten. Juist daar vindt het nieuwe ons.

Laat me weten als jij in de mist staat. Dan hoef je daar niet in je eentje te blijven.

Ik ken de weg niet. Maar ik ken de stilte. En soms is dat precies wat nodig is.

Benno Rijpkema
Veldhouder / PSYCH-K® Facilitator / Partner Reveal Groep B.V.

---