Steeds meer mensen voelen dat ze vastlopen in iets wat ze niet precies kunnen benoemen. Je doet innerlijk werk, je ontwikkelt je, je groeit – en toch blijft er een ondertoon van: “Ik moet nog ergens komen… ik ben er nog niet.”
Dat gevoel ken ik heel goed. Ik heb er zelf lang in gezeten. En juist doordat ik er doorheen ben gegaan, zie ik ineens hoe subtiel het ego zich verkleedt als ‘groei’, ‘ontwikkeling’ of zelfs ‘spiritualiteit’. Het houdt je onderweg naar een versie van jezelf die altijd nét buiten bereik blijft.
Maar wanneer je vertraagt, gebeurt er iets heel anders: emoties bewegen vrijer, je zakt dieper in je lichaam, en je begint te voelen dat je nooit van jezelf bent weggeweest. Dat aanwezigheid niet iets is wat je moet bereiken – maar iets wat je bent.
Precies daarom schrijf ik deze blog: om zichtbaar te maken hoe het ego je overtuigt dat je altijd nog verder moet groeien, terwijl echte groei pas begint wanneer je doorziet dat je al heel bent.
Zoals mijn vrouw ooit zei over bevallen: sommige ervaringen kun je niet begrijpen van buitenaf; je weet het pas wanneer je ze zélf ervaart. Zo is het ook met ontwaken uit deze subtiele valkuil.
E‑motie – Energy in Motion
Emoties zijn geen problemen. Ze zijn geen obstakels. Geen fouten in het systeem.
E‑motie is energie in beweging.
Het is levensenergie die door je heen wil stromen. Wanneer je emotie vastzet, door haar te onderdrukken, te labelen of ertegen te vechten, stolt ze tot:
- spanning
- pijn
- verhalen
- patronen
- compensatiegedrag
Maar wanneer je erbij blijft, wanneer je voelt zonder identificatie, ontstaat er ruimte. Dan stroomt energie terug naar waar ze thuis is: in jouw aanwezigheid.
Meeleven zonder mee te lijden
We komen allemaal momenten tegen waarop iemand tegenover ons zit met pijn, verdriet of verwarring. En daar splitst het pad zich:
- óf je wordt meegezogen in hun verhaal,
- óf je blijft aanwezig bij jezelf terwijl je er voor de ander bent.
Dat laatste is geen afstand, maar volwassen aanwezigheid.
Ik zeg daarom vaak:
“Je kunt meeleven, maar je hoeft niet mee te lijden.”
Mededogen: Meevoelen vanuit emotie. Warm, menselijk, geraakt.
Compassie: Aanwezig zijn vanuit bewustzijn. Zacht, helder, oordeelloos.
Mededogen raakt het hart.
Compassie bevrijdt de ziel.
Beide zijn waardevol, en compassie houdt je in je centrum.
De rijkdom van menselijkheid
Veel mensen denken dat spiritualiteit betekent dat je boven emoties of pijn moet uitstijgen. Maar dat is wat mij betreft een misverstand.
We zijn hier als zielen om te ervaren wie we zijn.
En daarvoor is het lichaam ons voertuig. De aarde onze spiegel. Polariteit onze leraar.
We komen niet om perfect te worden, maar om te ervaren:
- licht én schaduw
- vreugde én pijn
- expansie én begrenzing
- verbinding én gemis
- moed én angst
Je kunt licht pas herkennen omdat er schaduw bestaat. Je kunt jezelf pas herkennen omdat je jezelf soms kwijtraakt.
Het leven is geen spirituele ladder om te beklimmen. Het is een palet om te proeven.
Het ego wil worden. De ziel wil zijn.
Beide bewegingen horen bij het leven op aarde. Niet om je te verbeteren, maar om je te herinneren aan wie je werkelijk bent. Je bent hier om te voelen. Om geraakt te worden door een blik, een woord, een onverwachte emotie midden op de dag. Om lief te hebben. Om te lachen. Om te openen en te sluiten.
Emoties kleuren het leven.
Bewustzijn geeft het diepte.
Het ego is geraffineerd – en dienstbaar
Er komt in ieder leven een moment waarop je naar binnen wordt bewogen. Niet omdat je dat moet, maar omdat het leven je roept.
Burn‑out. Hoge bloeddruk. Rugklachten. Een hartaanval.
Eigenlijk elke vorm van ziekte laat je zien dat je uit balans bent geraakt en te lang in de polariteit van het ego hebt geleefd: doen, volhouden, sterker zijn dan je innerlijke wijsheid.
Die signalen zijn geen straf, maar richtingaanwijzers.
Ze nodigen je uit om terug te keren naar wie je werkelijk bent: een ziel die verder reist in het licht.
Het ego probeert je niet te saboteren. Het laat je simpelweg ervaren wie je níét bent, zodat je kunt herkennen wie je wél bent. Wanneer je dat doorziet, wordt het ego niet kleiner – maar doorzichtiger.
En dan blijft er iets over dat dieper gaat dan elke naam, functie, rol, identiteit:
Ik Ben.
Niet als persoon. Niet als functie. Niet als rol. Maar als aanwezigheid zelf – het stille besef van bestaan dat altijd onveranderd is gebleven.
Wanneer het ego wegvalt, vallen rollen, doelen, zelfbeelden en verwachtingen weg. Wat overblijft is jouw essentie: Aanwezig. Heel. Thuis.
Het innerlijke kind – de zachtheid die zichtbaar wordt
Wanneer het ego doorzichtig wordt en je niet langer gevangen zit in oude patronen, ontstaat er ruimte. Ruimte in je lichaam. Ruimte in je adem. Ruimte in je bewustzijn.
En precies dán laat het innerlijke kind zich vaak zien. Niet als een therapeutisch concept, maar als een levende aanwezigheid in jou. Het is het deel dat al die tijd heeft gewacht tot jij weer veilig genoeg was om te voelen.
Wanneer je zakt in je bekken en je basis ontspant, opent er iets. Je voelt zachtheid. Je voelt openheid. Je voelt een soort thuis dat niet uit woorden bestaat. En vaak klinkt er – subtiel maar helder – een innerlijke boodschap:
“We zijn samen.”
Het innerlijke kind verschijnt niet om ‘geheeld’ te worden. Het verschijnt omdat jij bent teruggekeerd naar jezelf. Het is het bewijs dat je niet langer onderweg bent, maar aangekomen bent in je eigen essentie.
Dat moment – wanneer jij en jouw oorspronkelijkheid elkaar weer vinden – is misschien wel de grootste heling die er bestaat.
Aanwezigheid is de Hemel
We hoeven de hemel niet te zoeken. We hoeven niet te streven, niet te forceren.
Wanneer je volledig aanwezig bent – in je adem, in je lichaam, in je hart – gebeurt het vanzelf:
De hemel ademt door je heen.
Aanwezigheid is geen bestemming, maar een thuiskomst.
Een plek waar je niet meer hoeft te vechten, te bewijzen of te worden.
In aanwezigheid mag alles bewegen. Alles mag gevoeld worden. Niets hoeft verstopt te blijven.
En juist daar, in die ruimte, ontstaan de grootste verschuivingen in je leven, je relaties, je werk en je innerlijke wereld.
Tot slot – en een uitnodiging
Er is één inzicht dat voor mij diep is ingedaald – een inzicht dat ik jarenlang begreep met mijn hoofd, maar pas echt landde toen het in mijn lichaam zakte:
Alles ís bewustzijn.
En alleen in het NU wordt dat zichtbaar.
Leven maakt mij belichaamd, aanwezig, voller – met compassie én mededogen, precies zoals het bedoeld is.
Ik heb het boek De Kracht van het Nu van Eckhart Tolle vaak gelezen. Ik kende de woorden, herkende de waarheid. En nu leef ik het. Niet als concept, maar als ervaring.
Je hoeft niet te streven.
Je hoeft niet te wachten.
Je hoeft alleen te zijn.
Alles beweegt.
Alles leeft.
En jij – je bent al thuis.
Wil je dit dieper verankeren in jouw eigen leven?
Veel mensen voelen precies wat je in deze blog leest: dat er iets in beweging is. Dat het oude niet meer past. Dat het nieuwe zich aandient, maar nog niet volledig belichaamd is. Het is een kantelpunt – en dat hoef je niet alleen te doen.
In mijn begeleiding werk ik precies met deze beweging:
van hoofd naar lichaam, van worden naar zijn, van zoeken naar thuiskomen.
We onderzoeken samen jouw patronen, je energiedoorstroming, je innerlijke beweging en je zielsrichting. Niet vanuit analyse, maar vanuit aanwezigheid. Zodat je niet alleen begrijpt wie je bent, maar het ook daadwerkelijk gaat leven.
Als je voelt dat dit jouw moment is, ben je welkom.
Meer informatie vind je hier.