Die ene zin bij het zwembad

Ik was een jaar of zeven.
Zwemdiploma B.
De eerste keer zakte ik.

Ik weet nog hoe ik, druipend van het chloorwater, mijn vader aankeek.
Hij zei:
“Je hebt toch niet gehuild, hè?”

Ik weet niet of ik wilde huilen.
Misschien wel.
Maar op dat moment leerde ik iets wat dieper ging dan zwemmen:
dat voelen niet handig was. Dat sterk zijn beter werkte.

Wat we vasthouden in onze persoonlijke groei

Dat kleine moment, zo onschuldig, zo gewoon,
werd een stille afspraak met mezelf:
ik laat niet meer zien dat het me raakt.

En eerlijk?
Ik zie dat overal terug.
In leiders, in teams, in families.
In vergaderingen waar mensen hun woorden zorgvuldig wegen,
zodat niemand hun twijfel ziet.
In organisaties waar controle belangrijker is dan contact.
In een samenleving waarin we allemaal een beetje verharden.

Kijk om je heen: verkiezingen, oorlogen, polarisatie.
Het zijn vergrote versies van dezelfde pijn.
De angst om zwakte te tonen.
De drang om te winnen in plaats van te verbinden.
De neiging om niet te voelen, omdat dat te veel vraagt.

Achter elk hard geluid schuilt een hart dat ooit zacht was.

Overschreeuwen om niet gezien te worden

We overschreeuwen onszelf.
We vullen de ruimte met woorden, plannen en meningen,
omdat we diep vanbinnen bang zijn dat onze twijfel en angst om niet goed genoeg te zijn zichtbaar worden.

We praten harder dan we voelen.
We werken harder dan we leven.
We willen laten zien dat we sterk zijn, terwijl we vanbinnen soms gewoon bang zijn.

In organisaties zie je het aan leiders die altijd antwoorden hebben.
Aan teams die zich verschuilen achter procedures.
Aan mensen die meer bezig zijn met gelijk krijgen dan met elkaar begrijpen.

En als we eerlijk zijn… doen we dat allemaal wel eens.
Om niet betrapt te worden op onze kwetsbaarheid.

De onderstroom van systemische vraagstukken

Onder al die macht, meningen en muren ligt iets heel eenvoudigs:
een tekort aan gezien worden.
We willen gehoord worden, erkend, bemind.
Maar omdat we ooit leerden dat huilen niet mocht,
zijn we gaan zoeken naar andere manieren om dat gat te vullen.

Wie de pijn achter het gedrag kan zien, herkent de mens achter het masker.

De één werkt zich over de kop.
De ander zet zich schrap in strijd.
Of trekt zich juist terug.

Maar de beweging is steeds dezelfde:
weg van het gevoel, weg van de pijn, weg van het hart.

Wat we eigenlijk zoeken

Misschien zoeken we niet naar geld en roem, maar naar erkenning.
Niet naar macht, maar naar veiligheid.
Niet naar succes, maar naar liefde.
Niet naar gelijk, maar naar contact.
Niet naar controle, maar naar vertrouwen.

Dat kleine jongetje bij het zwembad leeft nog in ons allemaal.
In de directeur die niet wil falen.
In de medewerker die zich onveilig voelt.
In de wereldleider die zijn angst verpakt in macht.

Zolang we die pijn blijven verstoppen,
blijven we herhalen wat we ooit leerden:
niet huilen, niet voelen, doorgaan.

De opening

Maar misschien ligt de kracht juist in het moment dat we breken.
Dat we durven toegeven: dit raakt me.
Dat we elkaar durven aankijken zonder masker.

Want elke traan die eindelijk mag stromen,
is een stukje menselijkheid dat terugkeert in de wereld.

Zolang we die pijn blijven verstoppen,
blijven we herhalen wat we ooit leerden:
niet huilen, niet voelen, doorgaan.

Wat het oplevert: de kracht van kwetsbaarheid

Kwetsbaarheid klinkt vaak als iets zachts, maar het vraagt ongelofelijke moed.
Het vraagt dat je je pantser afdoet, terwijl de wereld soms nog wapens draagt.
En toch… daar ligt de echte kracht.

Als we durven voelen wat we lang hebben weggeduwd,
ontstaat er ruimte.
Rust.
Verbinding.

In organisaties zie ik het elke keer weer:
wanneer iemand eindelijk eerlijk zegt “ik weet het even niet”,
komt er lucht in het systeem.
De druk zakt. Mensen ademen weer.
Van daaruit ontstaat samenwerking: echt luisteren, echt zien.

De kracht van kwetsbaarheid is dat ze niet breekt, maar verbindt.
Dat ze geen zwakte toont, maar menselijkheid.

En precies dat is wat de wereld nu nodig heeft.
Mensen die niet harder praten, maar dieper voelen.
Die niet de strijd zoeken, maar de ontmoeting.

Een andere manier van kijken

Misschien helpt het om te beseffen dat we allemaal met datzelfde tekort rondlopen.
Allemaal dat kind dat ooit leerde niet te huilen, niet te veel te voelen, niet tot last te zijn.

Dus als je je baas hoort schreeuwen, besef dan:
hij probeert vooral niet te vallen.

Als je je partner hoort ruziën, besef dan:
zij (of hij) probeert gehoord te worden, net als jij.

Als je iemand ziet veroordelen, overwerken of zich afsluiten, besef dan:
daarbinnen woont dezelfde angst,
hetzelfde verlangen om gezien te worden.

En ja, ook de hooligans op tv,
die schreeuwen, duwen en slaan.
Of een politicus die boos de zaal uitloopt.
Achter al dat lawaai schuilt dezelfde pijn:
niet gehoord, niet begrepen, niet veilig.

We dragen allemaal onze eigen manieren om pijn niet te voelen.
En pas als we dat herkennen,
kan er iets zachter worden in ons oordeel.
Dan ontstaat ruimte, voor begrip, voor ontmoeting, voor menselijkheid.

Misschien begint vrede gewoon bij het durven voelen.

Reflectievraag:

Wanneer leerde jij dat je niet mocht huilen?
En wat zou er gebeuren als je die afspraak met jezelf vandaag zou loslaten?

Uitnodiging:
Wil je onderzoeken wat jou drijft in je persoonlijke groei,
of wat zich in jouw organisatie laat zien als systemisch vraagstuk?
Ik loop graag een stukje met je mee.
Plan gerust een kennismaking.

De wereld geneest niet door meer gelijk te krijgen, maar door elkaar weer te durven raken.

Benno Rijpkema
Facilitator van verandering · Organisatiecoach & begeleider van bewustwording in mens en systeem